Oom Frans werk vir die Rand Daily Mail in Johannesburg, 'n Bloedsap natuurlik en nou moet hy, sy vrou en twee kinders Vanwyksvlei toe trek in die middel van niks in die Boesmanland.
Daar op sy plaas Constantia so twintig myl (oeps, so dertig kilometer) uit op die Kenhardt pad is dit net stof en niks. Geen krag maar darem 'n partylyn wat jy met ander deel en hulle jou afluister as jy bel.
Hy skryf toe Swart Pelgrim oor die lewe van 'n swart man in die woeste ou dae. Die owerhede en Broederbonders haat hom, wie dink hy is hy? Tog kry hy die Hertzogprys daarvoor!
Opgevolg deur die Groot Trek boeke en Geknelde Land kry ook die groot prys. Als met die oudtydse Olivetti en sy een vinger getik
Elke Saterdag kom speel hy tennis en gebruik nogal sterk taal as hy die bal in die net vas slaan.
Oom Frans moet 'n lewe maak en om te boer nie sy sterk punt nie. Hy is 'n skrywer wetende dat met super literatuur en Hertzog pryse jy nie Standard Bank sal tevrede stel nie. Nou skryf hy slapband boekies met Meiring Fouche sy een skuilnaam.
Hy dink die storie uit, vanaand steek 'n kers aan, sit die band op die ou bandmasjien wat deur 'n twaalf volt battery aangedryf word. Krag kom uit die windlaaier. Dan praat die oom!
Hy "skryf" so 'n hele boek van so honderd bladsye in een aand! Pos dan die band vir die uitgewers wat dit tik en publiseer! Vandag se groot mond skrywertjies aanlyn gekoppel en sny, plak en tweet het geen idee van hoe kreatiwiteit werk nie. Oom Frans was 'n kreatiewe held!
Vyftien jare later, ek nou groot en getroud ontmoet ons weer in Bellville.
Hy word ouer en gaan bly in die ouetehuis in Die Strand. Alzheimers skop in, en hy skryf weer 'n blitsverkoper, "Toe ek my naam vergeet het ... "
Dankie Oom Frans, jy het my geleer, "Moenie opgee nie!"
